|
|
H Historia zamku Zvikov od początku jest związana z królewskim rodem Premyslowców. Pierwszy krok w kierunku zbudowania zamku zrobił prawdopodobnie król Premysl Otakar I (1197-1230), który w roku 1226 zamienił tzw. "oujezd Oslovsky", należący do majątku klasztoru w Doksanach, na sześć innych wsi. Uzyskał też w ten sposób na własność występ skalny, na którym zbudowano Zamek Zvikov. Zvikov należy do najwybitniejszych budowli świeckich czeskiej architektury z okresu Średniowiecza. Najwięcej opisów budowy zamku zachowało się z czasów panowania Vaclava I (1230-1253). W roku 1234 zamek był już prawdopodobnie częściowo ukończony, ponieważ w źródłach pisanych przedstawiono jego burgrabiego, Konrada z Janovic. Król Vaclav I często i chętnie bywał na Zamku Zvikov. Kiedy w lutym 1247 młody królewicz Premysl Otakar I zbuntował się przeciwko swemu ojcu Vaclavovi. Wierny pozostał tylko Zamek Zvikov oraz zamki Loket i Most. Na Zvikovie Vaclav I przyjął posłów zbuntowanego syna i czeskiej szlachty, którym przewodził praski biskup Mikulas, a następnie uwięził ich w wieży. Dalszą budowę zamku kontynuował jego syn Premysl Otakar II (1253-1278), który w roku 1250 na burgrabiego zamku mianował Hirzę. Wybór ten okazał się szczęśliwy. Wtedy to rozpoczęły się na Zvikovie szeroko zakrojone prace związane z budową pałacu królewskiego i umocnień. Równolegle budowniczowie Zvikova pracowali w królewskim mieście Pisku i w Mysencu. W roku 1306 wymarł ród Premyslovców po mieczu i zamek został przekazany Jindrichowi z Rozmberka. Czas największej świetności Zvikova przypada na okres władania Karla IV (1346-1378), który gruntownie go wyremontował i sam chętnie w nim przebywał. Do momentu dobudowania Zamku Karlstejna Zvikov słuzył jako czasowe miejsce przechowywania klejnotów królewskich. Po utracie tej funkcji prestiż zamku znacznie się umniejszył i Zvikov zaczął często zmieniać właścicieli. Rezydentami byłby przede wszystkim dwa potężne rody - Rozmberkowie i Svamberkowie. Podczas wojen husyckich zamek był oblegany przez Taborów (był w tym czasie we władaniu cesarz Zikmunda), nie został jednak zdobyty. W roku 1437 zamek odzyskał z powrotem Oldrich z Rozmberka, przewodnik szlachty katolickiej. Charakter zamku królewskiego utrzymał Zvikov aż do lat 70 XVI wieku, kiedy to został sprzedany Svamberkom (w roku 1575 akt sprzedaży został wpisany do ksiąg ziemskich). Svamberkowie wykonali na upadającym zamku obszerne renesansowe naprawy, które jednak nie naruszyły pierwotnego charakteru budowli. Wybitnie fortecowy system zamku umożliwiał obronę przed agresorami, nawet podczas wojny trzydziestoletniej. Dopiero w roku 1622 załoga Zvikova poddała się przeważającej sile wojsk cesarskich, przez które zamek został splądrowany i spustoszony. W roku 1623 zamek uzyskali Eggenberkowie, a po ich wymarciu w roku 1719 przeszedł na własność Schwarzenbergów. Po rozdzieleniu rodu na dwie gałęzie (1790) Zvikov przeszedł na własność młodszej gałęzi reprezentowanej przez marszałka Karla I Schwarzenberga, który miał siedzibę na niedalekim Orliku. Dopiero wtedy przystąpiono do obszernych prac zabezpieczających. Miały one na celu uchronienie zamku przed zawaleniem. Najpierw została odnowiona kaplica i uratowano późno gotyckie malowidła, ale stan murów pałacu królewskiego był już na tyle zły, że w roku 1829 zawaliła się nowa brama, po czym nastąpiło osunięcie się części pałacu nad rzeką. Oryginalne kamienne elementy mają delikatnie różowawy kolor i można je łatwo odróżnić od nowo osadzonych części. Prace ukończono na początku XX wieku. i Zvikov stał się ponownie klejnotem czeskiej sztuki budowlanej.
|
